Ride-on Mexico en Arizona

Datum: 6 March 2001
Hola Amigo's,

Het was eind December dat we uit Los Angeles vertrokken en via de langzame weg naar Arizona reden. De woestijn van Arizona is spectaculair. Overal gigantische cactussen (reuze saguaro), die trots rechtop staand, als wachters met gebalde vuisten en doornige spierballen gespannen over de woestijn uitkijken. Ik herinner me oude Western films waarin dorstige cowboys door uitdroging en de hete zon getergd hun einde tegemoet gaan. Misschien kwamen ze uit Tombstone, waar de herinnering aan de beroemde 'shoot-out at the OK-Corral' voor economisch belang levendig gehouden wordt.

Bisbee - Arizona

Dicht aan de Mexicaanse grens in het stadje Bisbee, een oude kopermijn-plaats die na sluiting van de mijn door kunstenaars ingenomen werd. We drinken koffie in een klein parkje, waar een onsamenhangende groep circusmensen aan het trainen is. Ze zijn zich aan het voorbereiden voor een groots Oud en Nieuw spektakel, horen we. Het is een gekleurd gezelschap van losgebroken jongeren; treinhoppers, zwervers, kunstenaars in de dop, die vooral herkenbaar zijn aan hun ongekamde haren (maar die gekgenoeg wel iedere avond hun tanden flossen) en zelf in elkaar geflansde kleding.

We nemen de uitnodiging aan deel te nemen aan de nu al haast traditionele New Years Parade, waarvoor we van een winkelwagentje, kippengaas, vodden, papier en nog meer rommel een grote draak maken. We hebben twee nachten met de circusmensen in een huis gekampeerd. Het was een grote ruimte met hoog plafond en twee grote ramen die naar de straat en het kleine parkje voor de deur openslaan. Steeds meer kwamen er, met hun rugzakken en slaapzakken, met stelten, jongleerknotsen en honden die kunstjes doen. En allemaal sliepen we op dezelfde vloer. Een vloer vol voeten, hoofden, gesnurk.

De optocht van steltlopers, jongleurs, clowns, vuurvreters en prachtige creaties als vissen, een waternimf, een sprookjesfee en nog een andere draak (waarmee we uiteindelijk een gevecht aangaan) is ontzettend leuk. Overal staan mensen langs het parcours, dat nooit uitgezet of afgezet werd. Ze dansen, fluiten, klappen en joelen en gaan schijngevechten met onze draak aan, waarvan we de kop zo geconstrueerd hebben dat hij kan bewegen. Allemaal volgen we de ritmische beat van de trommels, die voor de optocht uitlopen.

In Main Street trekt een kunst gallerie onze aandacht. Voordat we het weten zijn we in gesprek met Jane Hamilton, die ons uitnodigt nog een nachtje in Bisbee te blijven. We eten die avond zuurkool op initiatief van de Duitse Franzi, een exchange-student die in het gezin van Jane opgenomen is.

Het is zo gezellig bij Jane, die ook art teacher is op een school in Sierra Vista, dat we besluiten op de terugtocht vanuit Mexico weer bij haar langs te gaan en ook in een aantal van haar klassen ons project "De Wereld op een Kindertekening" te doen.

Mexico

Mexico is een fantastisch land. De grensovergang, die ruim een uur duurde omdat Nederland niet in het nieuwe computerprogramma stond waarmee de Mexicaanse douane onlangs mee is uitgerust, kon daar niets aan veranderen.

We zijn via Cuautemoc en Creel naar Batopilas gereden; een oud mijndorp in de Koper Vallei, dat tot voor kort alleen nog maar via een kilometerslang bergspad bereikbaar was. De weg erheen is smal, onverhard en soms zeer slecht en lijkt zo tegen de rotswand te zijn geplakt. De uitzichten zijn spectaculair en veranderen na iedere haarspeldbocht weer. Het is een van de mooiste wegen die we ooit gereden hebben.

de Jong's Home

Travel Stories, English:

January 2002,
Ride on 2002...
October 2001,
Ride on Home
July 2001,
Russia and
Siberia
April 2001,
Japan
Jan 2001,
Arizona
Dec 2000,
California
Oct 2000, L.A
to Fresno via
Inuvik
Sep 2000,
New Zealand
July 2000,
Australia part 2
April 2000 India
and Australia,
part 1
Dec 1999,
Istanbul
to Kathmandu
Nov 1999,
Shoeshine boy
of Gondar
Sept 1999,
Uganda to
Turkey
May 1999,
Zimbabwe to
Uganda
Dec 1998,
South Africa
and Namibia
Sept 1998,
Swaziland &
Lesotho
June 1998,
S. Africa 1
April 1998,
W.Africa 2
March 1998,
W. Africa 1

Travel Stories, In het Nederlands:

July 2001,
Rusland en
Siberie
April 2001,
Japan
Jan 2001,
Arizona

Op de weg terug blijken de donkere wolken geen regen maar sneeuw in petto te hebben en daarin komen we behoorlijk vast te zitten. Gelukkig schijnt de zon de volgende dag en is het niet zo koud meer. We moeten een aantal keer scheppen om op ijzige stukken grip te hebben en halen het naar de verharde weg, waar we een aantal kilometer verder op een eindeloze helling vol diepe sneeuw na een uur scheppen besluiten om te wachten tot de sneeuw of gesmolten, of door ander verkeer platgeredenen is. Twee dagen kamperen we op een mooie heuvel. De sneeuw gebruikte we als drinkwater.

In Los Angeles hebben we een zeer goede kaart voor Mexico (Guia Roji) kunnen kopen waardoor we heel interresante wegen kunnen volgen zonder de peperdure en daardoor lege tolwegen te moeten nemen. Veel Amerikanen volgen die Tolwegen omdat ze "veilig" zijn. Er heerst een beetje paranoia onder de Amerikanen die denken dat er buiten de tolwegen alleen maar bandieten rondrijden.

Ontmoetingen

Mexicanen zijn zeer gastvrij en het kost geen moeite om kampeerplekjes bij ranchos te vinden als de bush omheind of ontoegankelijk is. In Cuautemoc logeren we zo een nacht bij een Mennonieten-familie en in Hidalgo de Parral ontmoeten we de (motorrijdende) sleutelmakers-familie Puga, waar we vele gezellige uurtjes doorbrengen en die organiseren dat we in de gymnastiekzaal van het politiebureau kunnen overnachten. We slapen gelukkig niet in de kale onvriendelijke cellen, maar in een gym zaal op de judomat, die met 5x6 meter het grootste bed is waarop we ooit geslapen hebben. Douchen doen we bij de brandweer in het gebouw ernaast, want die hebben warm water.

De plaza's in de dorpen en stadjes zijn onze favoriete plekken om te stoppen voor een bakkie koffie. Er zijn altijd nieuwschierige mensen en gelukkig spreken we genoeg Spaans zodat die ontmoetingen vaak erg leuk zijn.

Volle cirkel

Vanaf Hidalgo de Parral rijden we langs Torreon naar Parras en Linares, en langs Ciudad Victoria naar Tampico. Net even voor Tampico kwamen we op dezelfde weg terecht die we ook in 1997 hebben gevolgd, waardoor we fysiek onze cirkel rond de wereld rond hebben gemaakt. Het was een geweldig gevoel en alhoewel we eerst dachten dat het niet zo belangrijk was om hierheen te gaan zijn we blij dat we het gedaan hebben.

Gek was ook dat we vanaf Tampico ineens westwaarts gingen rijden, naar Valles, Matehuala en Real de Catorce, een ander mijndorp. Hier en nu is onze reis richting Japan en door Azie terug naar Europa begonnen. Het duurde echter nog tot Sombrerete eer we dit heugelijke feit konden vieren.

Feest in Sombrerete

We rijden Sombrerete in op zoek naar pan frances (lekkere broodjes) en verduras (groenten). In de winkel zien we een poster hangen dat een groots feest aankondigt; de volgende dag. Sombrerete blijkt een gezellig sfeervol stadje met smalle straatjes, grote kerken en pleinen, kleine winkeltjes, stalletjes langs de keien straten waar je taco's, burrito's, gekookte maiskolven op een stokje met boter en strooikaas erover kan kopen en ten slotte een arena de toros waar morgen een aantal toreros het gevecht aan zullen gaan met 6 stieren.

En het feest was groot: Overal op straat lopen Mexicaanse muziekbands, met drums, trompetten en trombones, simbels en soms ook een accoordeon. Veel bands rijden ook in de bak van een pick-up truck door de stad en soms staan dan verschillende van die muziekauto's voor hetzelfde stoplicht. Ze toeteren en trommelen er op los. Niet altijd even mooi wel altijd erg vrolijk.

We vinden onderdak in Hotel Hidalgo een groots gebouw met een impossante entree en binnenplaats. Er is een vrouw met een grote bos sleutels die op verzoek je kamerdeur opent. Ondanks dat ze verschrikkelijk scheel is schijnt ze ons toch te herkennen. Onze kamer is ruim en hoog en heeft een smal balkon dat uitzicht geeft op de hoofdstraat. De vloer van het balkon was gedeeltelijk weggebrokkeld, maar we kunnen de verleiding niet weerstaan om met de stoelen op het balkon te genieten van het straatbeeld.

Die avond drinken we een biertje in een bar, waar een van de bands aan het spelen was. Die club speelde (onversterkt) zo hard dat onze haren op het ritme van de cymbal-slager bewoog en je schriftelijk moest bestellen.

Het hoogtepunt van het feest was uiteraard het stierengevecht? Het was erg koud en de betonnen zittingen in de arena maakte het niet warmer. Stierenvechten is een evenement met een zeer lange geschiedenis compleet met paarden, picadors, torreodors etc. De eerste stier briest en schraapt met zijn hoef door het stof, dat over zijn sterke zwarte rug dwarrelt. Een oudere torreador biedt een ogenschijnlijk voorname man op de tribune zijn hoed aan, waarna het spektakel losbarst.

De eerste man te paard is bij het publiek geliefd. "Ortega, Ortega," roepen de mensen. Woest gaat de stier in de aanval en behendig stuurt de ruiter zijn paard om de scherpe hoorns van de stier te ontwijken. We joelen met de mensen mee en lachen ook om de stier, die ineens door de muziek van de grote band afgeleid wordt en voor het podium gaat staan, als wilde hij de dirigent om een verzoeknummer vragen.

De muziek zet een ander deuntje in en een torreador maakt het gevecht te voet af. Uiteindelijk zakt de stier door zijn poten. Zijn eerst zo woeste blik is een droevige geworden, nu hij weet dat zijn einde nader is. Ik krijg een brok in mijn keel en Rob zit verstijfd naast me als de stier op nogal ruwe wijze met een kleine dolk wordt afgemaakt. De vrolijke klanken van het grote blaasorkest klinken wrang en rillingen lopen over onze ruggen.

We zien de picadors nog met hun geharnasde en geblindoekte paarden, die met hun ruige lansen grote gaten in de stier prikken. Ook zien we dat de kunst om een stier te vechten niet eenvoudig is als een jonge torreador zijn rode lap op de hoorns van een stier verliest en kunnen weer even lachen als een hele groep jonge mannen zich op de hoorns laat nemen, maar nadat de vierde stier achter de pickup truck de arena uitgesleept wordt kunnen we het niet meer aanzien en slenteren we vol gevoelens en gedachten door de stad heen.

Via Durango, Parral en Cuauhtemoc naar Hermosillo

De weg terug naar de USA was vooral erg koud en op de weg van Hermosillo naar Cananea werden we overvallen door een sneeuwbui. Het was zo koud dat Rob op een bepaald moment moest stoppen omdat hij geen gevoel meer in zijn handen had. De pijn in je handen, waarin het bloed weer langzaam terugkomt is ongeloofelijk. Gelukkig vinden we die middag een beetje beschutte plek om te kamperen waar voldoende droog hout was om een vuurtje te bouwen en ons te warmen. Het vroor die nacht erg hard en de tent en alles om ons heen was de volgende morgen onder een dikke laag rijp bedekt. Goed dat we een deel van het gesprokkelde hout in een waterdichte zak bewaard hadden, zodat we in ieder geval op een vuurtje water warm konden maken want ons brandertje is helaas aan een verstopte tube overleden.

We verlaten Mexico met weemoed in onze harten. Zoveel vriendelijke en/of gekke mensen hebben we ontmoet. Het eten dat zo lekker is de koekjes en zoetigheden (dulces) die vooral op Rob en bijna magnetische aantrekkingskracht hadden het rustige leven in de kleine dorpjes zullen we lang in onze herrinering blijven.

We zijn via Bisbee door Arizona gereden, waar we dicht bij de machtige Grand Canyon opnieuw door sneeuw werden overvallen. In Los Angeles werden we door een hele hoop regen opgewacht. Het caravannetje dat bij zijspanbouwer Doug Bingham in de tuin staat is in de regen nog kleiner dan in de zon, maar we zijn blij weer welkom te zijn. Morgen zullen we Doug assisteren bij het rondrijden van de cameraploeg tijdens de Los Angeles marathon, die verstormd en verregend dreigt te gaan worden.

Op naar Japan

We zijn nu druk bezig voorbereidingen te treffen om naar Japan te vertrekken. Ook hebben we nog steeds ontzettend veel schrijfwerk aan artikelen voor kranten en magazines, zonder welke we onze reis niet zouden kunnen financieren. Deze maand verscheen een van onze artikelen in het Canadese Cycle Canada en in Mei zal het Amerikaanse Motorcyclist, dat 5 miljoen lezers heeft, een 9 pagina's lang artikel publiceren, waarin wel 30 dia's in kleur zijn opgenomen.

Het Belgische Motorrijder gaat weer publiceren en ook het Nederlandse Motor heeft nog (al een half jaar) drie artikelen op de plank liggen.

De Wereld op een Kindertekening

Zowel in Mexico als in Arizona hebben we weer diverse scholen en een weeshuis bezocht en veel leuke tekeningen gekregen en uitgewisseld. In Mexico tekenden de kinderen sombreros, ranchos met vee en paarden en stierengevechten. In Arizona was het vooral de woestijn met de cactussen, coyotes en slangen, de Grand Canyon en de cowboys. Iedereen was enthousiast en er zullen berichten rond de wereld gestuurd worden om de afzenders op de uitgewisselde tekeningen in andere landen te laten weten waar hun tekeningen hun reis hebben beeindigd.

Contact

Door de drukte van de afgelopen tijd en nog belangrijker, de kou, heeft het lang geduurd voor deze nieuwsbrief er kwam. Ook veel antwoorden op jullie e-mails hebben we nog steeds niet kunnen schrijven. We hopen dat iedereen nu de draad weer op heeft kunnen pakken. Het volgende bericht zal over 2 maanden uit Japan komen.

Groet en glimlach,

Rob en Dafne de Jong
Ride-on World Tour