Ride-on... Japan

Datum: June 5, 2001

Konichi-wa, We zitten in Japan en de eerste indrukken zijn overweldigend. Heel blij zijn we dat we besloten hebben er naar toe te gaan.

Verschepen en vliegen Het verschepen van de motor vanuit Los Angeles ging gesmeerd en werd geheel gratis verzorgd door P&O Nedlloyd. Onnodig te zeggen dat we verschrikkelijk blij zijn met hun support. Als de Amerikanen niet zo'n benauwd verzekerings systeem hadden gehad en elkaar niet voor alles aanklagen voor schadevergoedingen, hadden we zo op het schip mee kunnen varen, maar helaas was dat dus niet mogelijk. Onze Yammie werd superdeluxe in een P&O Nedlloyd container in blokken en met spanbanden vastgezet en natuurlijk keken we nog een keer om toen we het zijspan van Alex Weinberg, een Kawasaki 1000 met Globe bak eraan startten en naar ons caravannetje terugreden, dat bij zijspanbouwer Doug Bingham in de tuin staat.

Nog wat werken in Los Angeles

Ik besluit nog wat artikelen in elkaar te rammelen en we brengen nog een bezoek aan het Amerikaanse blad Motorcyclist (5 miljoen lezers), die ondertussen ons artikel hebben gepubliceerd. Wow, 9 pagina's full color met totaal 30 foto's uit alle continenten. Over de eerste 2 pagina's een spreadsheet met een hele mooie foto die we bij een ondergaande zon in Alaska aan de Denali Highway namen. Uitzicht over de taiga met besneeuwde bergen in de verte. De kou was intens die nacht en sinds de taiga nogal kaal is was het moeilijk om hout te vinden zodat ons vuurtje lekker warm, maar zo uitgebrand was.

We hebben nog wat tijd voor we op het vliegtuig zullen stappen en Rob zou best nog wel wat dollars willen verdienen. "Kun je morgenochtend om 7 uur daar en daar paraat staan?" Doug Bingham, die veel met zijn zijspannen in de Hollywood filmwereld bezig is had net een telefoontje gehad. "Ja, met Alex' span. Nee, je moet een actrice heen-en-weer rijden over de filmset of zoiets. Ik heb 300 dollar gevraagd en dat was goed." Ook Alex zat niet stil een aantal dagen ging Rob met Dan, een air conditioning installateur op pad. Het uur van afscheid komt onherroepelijk naderbij en we gaan nog op bezoek bij Jasper, een Nederlander die we het vriendelijke spookje noemen (in Japan komen we erachter dat dat tekenfilm spookje Kasper heet). Jasper is getrouwd met Stacy en pas vader geworden van zoon JJ. Helaas konden we niet te veel drinken vanwege het filmwerk maar we hebben wel veel Nederlandse liedjes lopen brullen achterin de tuin van Jasper.

Japan

De eerste dagen in Japan brengen we bij Chris Lockwood door, een Amerikaan die aan de rand van Tokyo woont. Zijn appartement is piepklein; drie kamertjes van 2,5 m bij 2,5 meter met papieren schuifdeurtjes ertussen. Twee kamertjes hebben een tatami-vloer; een soort fijne en ongekleurde rieten matten (een onbehandeld natuurprodukt), waar je absoluut niet met je schoenen op moet lopen. 'Schoenen uit' is dus het motto en tatami of niet, al snel komen we erachter wat hoe desastreus de gevolgen van dit motto zijn. Zelfs in de scholen en bij de bedrijven loopt men op slippertjes rond en, zoals het een goede zaak betaamt, zijn er altijd slippers speciaal voor bezoekers beschikbaar.

Het is volop lente in Japan en die zaterdag gaan we er samen met Chris op uit om de kersenbloesem in de bomen te zien. Het heeft een effect op de Japanner die vergelijkbaar is met hoe de Nederlander gedreven zijn schaatsen uit het vet haalt wanneer de sloten bevroren raken. Zodra de bomen in bloei staan gaan ze hier het Hanami festival vieren; overal in de parken zien we picknikkende mensen. De jeugd van Tokyo gedraagt zich bizar. Er is een soort van flower power aan de gang. Ze kleden zich opmerkelijk. Meiden in petticoats, met witte kant afgezette rokken en allerlei rare hoofddeksels, vreemde dassen en grote strikken. Hier en daar wit of blauw geschilderde gezichten.

One of the many shrines we passed

de Jong's Home

Travel Stories, English:

January 2002,
Ride on 2002...
October 2001,
Ride on Home
July 2001,
Russia and
Siberia
April 2001,
Japan
Jan 2001,
Arizona
Dec 2000,
California
Oct 2000, L.A
to Fresno via
Inuvik
Sep 2000,
New Zealand
July 2000,
Australia part 2
April 2000 India
and Australia,
part 1
Dec 1999,
Istanbul
to Kathmandu
Nov 1999,
Shoeshine boy
of Gondar
Sept 1999,
Uganda to
Turkey
May 1999,
Zimbabwe to
Uganda
Dec 1998,
South Africa
and Namibia
Sept 1998,
Swaziland &
Lesotho
June 1998,
S. Africa 1
April 1998,
W.Africa 2
March 1998,
W. Africa 1

Travel Stories, In het Nederlands:

July 2001,
Rusland en
Siberie
April 2001,
Japan
Jan 2001,
Arizona

Een eerste indruk

"Lusten jullie sushi?" Chris houdt de deur van de sushi-bar open. We hadden al meerdere malen voor etalages van restaurants stilgestaan om naar de merkwaardige display van gerechten op mooie serviezen, geplastificeerd, te bekijken. In het midden van de sushi-bar kijk je de keuken in. Rond de keuken een lopende band met allemaal schoteltjes waarop met stukjes rouwe/gekookte/gerookte vis/schaaldieren en zoete ei belegde blokjes plakrijst. Soms is het hapje in een gedroogd blaadje zeewier gepakt en hier en daar zien we rode ronde glanzende kaviaar. De variaties zijn enorm en je kunt je ogen niet van de hapjes-parade afhouden, die langs je neus komt. Japanners houden van groene dingen, hebben we al snel in de gaten. Zeewier- en grasballen, groene cake en nog veel meer. Zoetekauwers zijn het niet speciaal en veel hapjes waarbij we een zoete smaak verwachten blijken hartig te zijn.

Het aantal indrukken is enorm, te veel om allemaal uitgebreid te beschrijven. Japan is het eerste land wat we in Oriental Azie bereizen en dat heeft er natuurlijk ook mee te maken.

With a group of young children we make paper hats

Klein, kleiner, kleinst

Over het algemeen in de rijke landen rond de wereld hebben mensen de indruk dat in Nederland alles klein is. Tokyo deed ons meermalen bekend voorkomen, met vele smalle straatjes, fietsende en lopende mensen. Het is een bruisende stad. Zou het er in de Nederlandse steden ook naartoe gaan dat je alleen een auto kunt hebben als je er ook een parkeerplaats bezit? Is dat al niet het geval in de binnenstad van Utrecht? In Tokyo is de parkeerplaats vaak duurder dan de auto. De auto's zijn dan ook steevast klein en er worden voor de Japanse markt speciaal kleine modellen ontworpen. Zo heb je hier hele kleine bestelautootjes en busjes, hele kleine vrachtwagentjes, die er wel echt als een vrachtwagen uitzien. Ook zijn er hele kleine motorfietsjes, een soort kindermodelletjes, waar volwassenen op rondscheuren.

Het verkeer in de bewoonde gebieden in Japan is grove ellende. Het snelwegen-net bestaat uit peperdure tolwegen en de doorgaande hoofdwegen worden door zijwegen overspoeld en zijn met zoveel stoplichten begroeid dat het een straf is ze te rijden; stop-and-go all the time en we zijn ze dan ook 'penalty-roads' gaan noemen.

Even kijken hoor, wat moet er nog meer bij. "Mensen wassen hier hun afval af voordat ze het weggooien," komt Rob me te hulp. De poep van de hond wordt in een plastic zakje verzameld en daarna uit het zakje in het riool gedeponeerd. Het zakje zelf wordt dan afgewassen en gerecycled. Het is moeilijk je voor te stellen dat we overal in de bermen van de weg en op mooie wild-kampeerplekjes vuilnis zien liggen. Omdat al het vuilnis hier gescheiden moet worden, staan er nergens meer afvalbakken en we hebben dus ook moeite ons eigen vuilnis kwijt te raken. Honden leven hier trouwens steevast in een hondenhok. Ze kunnen namelijk hun schoenen niet uitdoen in huis.

We hebben veel vrienden gemaakt in Japan en veel bij Japanners gelogeerd, op futons geslapen die 's morgens opgerold en in een grote kast met schuifdeuren opgeborgen wordt. Japanse traditionele wc's had ik nog nooit gezien. Het is een lange smalle porseleinen bak die op een verhoogd cementen vloertje in het cement is ingelegd, maar de voorkant van de bak steekt net iets voor het vloertje uit en je moet dus kiezen of je met je neus naar achter of naar voren gaat hurken (met je voeten op het verhoogde vloertje) of dat je op het randje gaat zitten. De toiletrol hangt dan steevast ver weg achter je rug. Ik ben er nog niet uit.

Ze hebben hier ook moderne toiletten hoor, zelfs met verwarmde zittingen, waar ook nog allerlei stoffen hoesjes overgetrokken zijn. Aan de rechterkant allemaal knopjes waarmee je verschillende fonteintjes en een luchtstroompje langs je gat kunt laten gaan.

Ride-on Japan

Het uit de haven halen van de motor is eigenlijk alleen een kwestie van geduld hebben. We verbleven bij Akiko en Sumio Ikeda van de Japanse zijspanclub en hadden de beschikking over een Kawasaki 250 cc om naar de haven te rijden. Er moet van alles ingevuld worden, maar men is heel behulpzaam en maakt er dus ook geen probleem van uren lang bezig te zijn om een import-formulier voor alles wat niet op het carnet de passage staat (dus alles behalve het span zelf) in te vullen, waarvoor wij dan uitrekenen dat de waarde fl. 52,60 (of iets dergelijks) is, waardoor we geen invoerrechten hoeven te betalen. Van tevoren brachten we een bezoek aan de JAF, de Japanse ANWB, die ons 'carnet de passage' moest verifieren en ons een officieel papier gaven waarop in het Japans uitgelegd staat dat ons zijspan officieel tijdelijk ingevoerd was en dat we geheel legaal in Japan rond mogen rijden. Per jaar bezoeken gemiddeld maar 20 buitenlanders Japan met hun eigen voertuig en de politie heeft dus absoluut geen ervaring met buitenlandse nummerplaten. Daarnaast spreken de Japanners, ondanks dat ze het allemaal leren, vrijwel geen Engels.

Onderweg in Nara provincie, ten zuiden van Kyoto werden we door de politie aangehouden. 4 agenten gehurkt achter ons span gapen naar onze Nederlandse plaat. "No passport?" wordt er weer gevraagd als we voor de derde keer uitleggen dat onze paspoorten op de Russische ambassade liggen voor visa en we het ontvangstbewijs van de Russische ambassade laten zien. "Please wait," wordt er gezegd. Een half uur later zijn we er nog steeds niet uit. Het hele politiebureau lijkt uitgelopen te zijn, want er zitten nu 11 agenten incl. de baas gehurkt achter ons zijspan naar onze nummerplaat te kijken. "Foto maken," denk ik, maar de politie heeft zelf ook in de gaten hoe belachelijk dit eruit ziet en ik krijg geen toestemming.

Een auto stopt en een jongeman met wilde bos haren stapt uit. "Hello," zegt hij, "I am monkey (ik ben aap)!" "Oh okee," zegt Rob, niet in de stemming voor geintjes. "You know Watanabe-san?" Er gaat ons een lichtje branden en de aap legt uit dat hij de bakkenist is van zijspancourier Watanabe, die ons in Tokyo had opgezocht. De term 'aap' wordt hier gebruikt omdat een bakkenist in een race als een aap aan het zijspan hangt. Natuurlijk had Watanabe-san hem over ons verteld en het feit dat iemand ons kent doet het zichtbaar goed bij de politie.

Het duurt echter nog ruim een kwartier, waarin we (door Hideyuki bijgestaan) onze presentatie en een zestal knipsels uit Japanse kranten over onze reis laten zien, tot de baas besluit dat er geen probleem is. Het is nu bijna donker en we zullen direct een kampeerplek moeten zoeken. "You can visit me," vraagt Hideyuki en zo komt het dat het toch goed uitkwam dat we in de aap gelogeerd waren.

Thuis bij Yamaha

Natuurlijk moesten we naar de geboorteplaats van onze Yamaha in Iwata. Het bezoek was prima geregeld door Yamaha Nederland en we werden als echte VIP gasten ontvangen. Het was voor ons een emotioneel gebeuren. De grote rode letters hoog bovenop het gebouw reflecteren alles wat we op onze reis hebben meegemaakt en de wens iedere Yamaha medewerker die ik op straat tegenkom de hand te schudden en te groeten welt in me op. Drie dagen lang worden we in de watten gelegd en vooral het bezoek aan de fabriek waar de motoren in elkaar worden gezet was indrukwekkend. Nooit geweten dat je een cilinderblok in 2 minuten kan monteren. Ongeloofelijk tempo wat ze daar in hun werk aanhouden.

Zaterdag werden de deuren van het Communication Plaza, het Yamaha museum voor ons opengezet en rijden we onze Yammie naar binnen. Ook is er plaats voor een deel van de tekeningen uit ons project. We ontmoeten weer veel geintereseerden, hebben een interview met de krant en een heel leuk gesprek met Yoshida-san, de president van het museum, die zelf tussen 1965 en 1968 een wereldreis op een Yamaha YDS-3 (250cc) maakte. Het afscheid van Yamaha valt ons zwaar. Hata-san zorgt nog voor een grote verassing als de remblokjes, oliefilters en bougietjes die voor ons klaarlagen in een enorme doos blijken te zitten, waarin we een nieuwe tank en zitting vinden. De kleuren zijn net iets anders, maar onze Yammie ziet er zo mooi uit met gouden letters op de tank.

We moeten trouwens nog meer bedrijven bedanken. Arai besloot dat onze helmen in het museum thuis horen en dus kregen we nieuwe. Fujifilm heeft onze film voorraad spectaculair aangevuld en al onze dia's ontwikkeld en PLOT, het bedrijf dat hier in Japan de K&N vertegenwoordiger is rustte onze Yammie met een nieuwe accu uit. Corofi, de importeur van EZS zijspannen in Japan voorzag ons span gracieus van nieuw rubber. Michio van Omi-san's Combination garage, die zijspannen bouwen hebben geholpen het span opnieuw uit te lijnen en de ophanging van het zijspanwiel te verstevigen.

Zijspan-Rally

De Japanse zijspanclub hield haar jaarlijkse rally in het weekend van 4-5-6 mei dat in de zgn Gouden week valt, een Japanse Vakantie.

Waren we in Amerika (waar een zijspan doorgaans op een knutsel object lijkt) een technische attractie, in Japan waren we dat zeker niet. Hier vieren technische zijspan standjes hoogtij en het aantal peperdure zijspannen was aanzienlijk. Er waren niet minder dan 8 Krauser Domani zijspannen aanwezig (die kosten zomaar fl.130.000,-). Toch deden deze dure jongens vrolijk mee met de zijspan-spelletjes. Bij een van die spelletjes, het al rijdend met een bezem een fles verplaatsen, werden wij zelfs winnaar. In de snelheidsrace langs een traject over een voetbalveld zouden we gemiddeld zelfs 2e zijn geweest.

Great sidecars in Japan

's Avonds kwam Simon Milward nog langs die op zijn handgebouwde motorfiets rond de wereld rijdt met twee uitgangspunten: 1) geld in te zamelen voor goede doelen als Artsen zonder Grenzen en Riders for Health en 2) motorrijders rond de wereld te betrekken bij de lobby voor redelijke regelgeving, die door de globalisering van de wereldpolitiek en de grote afstand van de politici tot de motorrijdende wereld reeds tot veel ongelijkheid en soms zelfs belachelijke wetten geleid heeft. Rob en ik hebben destijds nog in een demorun in Nederland meegereden en ook in Luxemburg en Brussel geprotesteerd. Je kunt je wel voorstellen hoe ook wij weer ineens met onze neus op de feiten gedrukt werden en we realiseerden ons dat een wereldreis per motor niet meer mogelijk is als het bij de wet verboden is om zelf het onderhoud aan je motor te doen en je bovendien met verplichte been en armbescherming en fluoriseerende kleding rond moet rijden omdat onze medeweggebruikers liever naar de tv kijken, een boek of de krant lezen en uitgebreid bellen of e-mails aan het versturen zijn vanaf hun mobile telefoon (we zien dit dagelijks op de weg in Japan) terwijl ze onderweg zijn en dus geen tijd hebben om op te letten. (zie voor meer www.millennium-ride.com).

Natuurlijk was er ook veel tijd voor plezier met de leden van de zijspanclub, die zich gedeeltelijk in het badhuis en de sauna afspeelde.

De Wereld op een Kindertekening

We hebben in Japan een record aantal van 8 scholen bezocht met ons project, dat heel veel positieve reacties opleverde. We ontvingen een uitnodiging van de Faculteit van Onderwijs van de Universiteit in Yamagata, die een 'International Understanding Program' aan het ontwikkelen zijn en ons project heel officieel met allerlei voorbesprekingen, aankondigingen enz. voorbereidden. Er waren twee cameraploegen aanwezig van de Japanse televisie. Wie weet schrijven ze er nog een proefschrift over.

We do our project at a Japanese school

Het is weer een lang verhaal geworden. Even snel grofweg onze route voor diegene die op de kaart willen kijken of Japan kennen: Tokyo, (ZW) Izu peninsula, (NW) Mt. Fuji, (ZW) Shizuoka, (NO) Tokyo, (N) Iwaki, (N) Fukushima, (N) Sendai, (W) Mt. Zao, (W) Yamagata, (Z) Nikko, (Z) Utsonomya, (Z) Tokyo, (W) Kyoto, (Z) Nara, (ZW) Wakayama, (Z) Shirahama, (NO) Tsu en Nagoya, (W) Hamamatsu, Shizuoka en Tokyo. We hebben heel veel binnendoor weggetjes gereden en vooral van de Zao bergen genoten, ook omdat het weer lekker was. Jammer genoeg hebben we niet genoeg tijd gehad om naar Hiroshima te rijden en ook het 'noorder eiland' Hokkaido hadden we graag bezocht. De volgende keer maar.

Koinobories for boys day on the 5th of May

Het feit dat we zo veel in Tokyo geweest zijn heeft met de organisatie van onze Rusland visa, de rally en ons project te maken. Vannacht vertrekken we richting Toyama NO van Tokyo aan de Japanse zee. Het regenseizoen is net begonnen en we verwachten er dus niet teveel van. Vrijdag gaan we aan boord van de MV Nezhdanova, die ons naar Vladivostok zal brengen. We zullen niet alleen zijn, want er zijn nog twee Oostenrijkers in Japan, die op BMW's rondrijden en met dezelfde boot meegaan. Simon heeft de oversteek 2 weken geleden al gemaakt en heel misschien komen we hem in Siberie nog tegen.

Groet en een glimlach,

Ride on... Rob en Dafne de Jong